In de terugkerende column “Je kunt het toch niet goed doen” proberen we een pauze te nemen van onze Nederlandse reflex van azijn zeiken over een onderwerp en onze waardering te formuleren. Of in ieder geval luchtigheid te brengen. Met deze keer: de bondscoach.

Net als zo’n beetje iedere andere Millennial, veel Gen Z’ers en ook aardig wat Babyboomers, ben ik continue bezig met zelfverbetering. De mogelijkheden zijn grenzeloos en de grootste beschaming is natuurlijk je eigen potentieel niet waarmaken. Gooi hier nog eens de sterk individualistische Nederlandse cultuur bovenop en het mag duidelijk zijn: mijn ontwikkeling gaat voor alles.

In de terugkerende column “Je kunt het toch niet goed doen” proberen we een pauze te nemen van onze Nederlandse reflex van azijn zeiken over een onderwerp en onze waardering te formuleren. Of in ieder geval luchtigheid te brengen. Met deze keer: leiding geven ten tijde van thuiswerken.

Functietitels. Iets om trots op te zijn. Hij staat bijvoorbeeld voor een behaalde promotie. Tegelijkertijd kunnen je collega’s ook in één oogopslag zien “waar jij van bent” en weten klanten wie ze in huis halen. Maar er zijn helaas ook functietitels die totaal geen hout snijden. Die bedacht lijken te zijn met als enige doel de lezer verward achter te laten. Ze zetten je (zonder duidelijk reden) op een dwaalspoor.

We mogen weer het terras op. Of, zoals wij Nederlanders dat zeggen, we mogen weer ‘lekker terrassen’. Uiteraard gaat dit net even iets anders dan hoe dat pre-Corona ging. Dat drukt de vreugde nauwelijks. Want hoe onwennig het begin ook voelt, terrassen is als fietsen: dat verleer je niet.

Het is april 2021. De ontknoping in de nationale competities nadert en de Europese competities bevatten alleen nog de beste vier teams van het seizoen. Genoeg positieve ontwikkelingen voor de neutrale voetbalfan, toch? Twaalf clubs dachten daar anders over en besloten een zogeheten Super League te initiëren. Dat hebben ze geweten ook.

Het lijkt soms alsof “Nee” een soort verboden woord geworden. In dit artikel lees je over de andere kant van de medaille. Want wat nu als het jouw omgeving – zowel zakelijk als privé – begint op te vallen dat je eigenlijk structureel nee zegt tegen (nieuwe) dingen? Als je bekend begint te staan als de “notoire nee-zegger”. Dan is het tijd om keuzes te maken.

De voormalig chef ‘Duurzaam Investeren’ van de grootste vermogensbeheerder ter wereld verklaarde dat duurzame investeringen een wassen neus zijn. Tariq Fancy, die twee jaar lang Chief Investment Officer for Sustainable Investing was bij Blackrock, kwam hier verrassend mee eind maart. En wat blijkt? Hij heeft gelijk.

De crisis waar je niemand over hoort is de cijfercrisis. In toenemende mate vliegen de getallen ons iedere dag om de oren. En waar sommigen beweren dat dit een goed teken is - cijfers zijn tenslotte feitelijk - is het helaas anders. Want cijfers worden tegenwoordig niet gebruikt om informatie te verschaffen, maar om perceptie te (ver)vormen. Dit is de cijfercrisis.

Hoewel wedden op twee paarden risicovol is, is het hebben van een tweesporenbeleid juist doordacht. Want bij dat eerste verspreid je de focus te veel, terwijl je bij dat laatste tactvol inzet op twee banen die keurig samen (kunnen) komen. Maar soms lijken ze in elkaar over te vloeien: alsof je wedt op twee sporen. Dit gebeurde Hugo de Jonge helaas. En hij verloor de weddenschap.